(Courtesy of AllFreeDownload.com)
Ang kahapon natin, daig pa si Ninoy
sa pangangalumbaba.
Isang batang pinagkaitan ng lollipop
at lobo—
Hindi tuloy sya natutong mangarap.
Hindi nya tuloy nalaman
ang pag-asang dala ng bukas.
Isang ibong pinagkalooban ng pakpak
subalit bali mula’t sapul-
kaya’t tanaw tanawan lamang ang paglipad ng iba;
kaya’t pahuni-huni’t
lihim—na—pagiyak—lamang—
ang—tanging—kaya.
Tanong:
Ano bang meron sila?
May naiwan ba ako sa matres ng nanay ko
Kaya ako ganito?
Bakit ba parang napakalaking kasalanan
Maging ako?
Psst. . . bughaw na ulap,
Sagutin mo nga ako.
Kilala mo naman ako;
Pareho naman tayo.
Line-by-line Translation (Not verbatim)
Blue Sky
Our yesterday is way notorious than Ninoy
in coddling melancholy.
It’s but a child deprived of lollipop
and balloon—
never knowing how to dream;
never knowing
the hope that tomorrow brings.
It’s but a bird born with wings
but fractured ever since—
stuck in Indian sit watching others spread theirs,
softly crying
deep within
constrained of ways and means.
Question:
What do they have?
Did I forget anything in my mother’s womb
That I am like this?
Why does it seems so wrong
To be me?
Psst. . . blue sky,
Answer me.
You know me anyway;
We’re the same anyway.
YouTube/We’ve Only Just Begun